Katecheza Dobrego Pasterza: przypowieść o odnalezionej owcy

Dziś niedziela Dobrego Pasterza. Zrobiłam dzieciom katechezę.
O Jezusie, który szuka zagubionej owcy, cieszy się z jej odnalezienia i przywraca ją do swojego stada, gdzie może cieszyć się pełnią życia.

Przypowieść o Dobrym Pasterzu jest kluczową opowieścią KDP. Jej głębia odkrywana jest stopniowo przez kilka lat. S. Cavaletti i G. Gobbi odkryły, że to, co najbardziej przemawia do serc dzieci, to pokazanie Boga jako miłości, która broni, strzeże, nieustannie się daje. To Bóg, który nawiązuje bliską relację z ludźmi, który zna wszystkich po imieniu i oddaje życie swoje za owce.

O pierwszej katechezie wprowadzającej dzieci w tę przypowieść pisałam TUTAJ.

Tym razem, jak zwykle zapaliłam świecę.
Wyjęłam owieczki i ustawiłam je obok zagrody. Następnie wyjęłam figurkę Dobrego Pasterza, mówiąc, że D.P. wyprowadził owieczki na trawę i wodę, ale wieczorem otwiera bramę owczarni i wita każdą owcę, która wraca.
(w tym czasie chowam jedną owcę za kamieniem)

Gdy wszystkie owce znalazły się w zagrodzie, zamknęłam wyjście kamieniem i powiedziałam: "Słyszeliśmy, że D.P. ma bardzo dużo owiec. Zostawia jednak wszystkie, by szukać zaginionej".
Będzie szedł po śladach, pójdzie w to miejsce, gdzie pasły się tego dnia. Gdy ją znajdzie, z radością bierze w ramiona i przynosi do owczarni.

Być może w owczarni czeka na nią jej mama, tato, brat i też się ogromnie cieszą z odnalezienia owieczki.Możemy sobie wyobrazić, że po całym dniu pracy i szukania, Pasterz jest zmęczony. Mógłby chcieć położyć się już spać, odpocząć.
Czy tak robi Dobry Pasterz?
Posłuchajmy co nam na ten temat mówi Ewangelia wg św. Łukasza.

(czytam Łk 15,4-6)

Wyobraźcie sobie, że to wy jesteście zaginioną owcą. Robi się ciemno. Nie wiecie, gdzie są mama i tata. Pomyślcie o Dobrym Pasterzu, który tak bardzo się o was martwi. Co to jest za Pasterz, że zostawia wszystkie swoje owce, żeby jak najszybciej odnaleźć zaginioną?
Nie wiemy, co Pasterz powiedział do owcy. Wiemy jednak z relacji św. Łukasza, że Dobry Pasterz był cały przepełniony radością z odnalezienia, nie wystarcza mu, że ją przyniósł do stada. Idzie świętować z ludźmi.